Klimaty grozy za nami, więc pora zgłębić muzyczne motywy w zupełnie innej atmosferze. Wertując ostatnio podręczniki do starego dobrego Cyberpunka 2020 naszło mnie na poszukiwanie zespołów idealnie pasujących pod sesje futurystyczne w systemach przyszłościowych.

I tak moją listę odtwarzania ostatnio zapełnia troszkę niedoceniany, choć zdecydowanie warty posłuchania jednoosobowy band – Perturbator. Mówi się, że James Kent, czyli muzyk tworzący Perturbatora to w połowie syntezator, a w połowie człowiek. Artysta pełną gębą, który swoją muzyką opowiada historie – mroczne i przygnębiające, ale rzeczywiście doskonale pasujące do klimatu przyszłościowego połączonego z kiczem lat 80.

Swoje pomysły czerpie z twórczości takich person jak Vangelis czy John Carpenter. Filmy z gatunku Noir, horrory oraz brzmienie ulicy z lat 80. ubiegłego wieku to główne inspiracje, którymi kieruje się Kent, tworząc repertuar Perturbatora.

Przed wami kilka najsmaczniejszych kąsków, wybranych spośród wielu równie ciekawych.
Warto zwrócić uwagę, że okładki singli, albumów oraz teledyski również stanowią źródło niekończących się inspiracji.

I am the Night z płyty I am the Night, wydanej w 2012 roku.

W poprzedni weekend (29.03) mieliśmy przyjemność animowania RPGowców w Centrum Kultury Rakowiec w Warszawie na imprezie “Fantastyczna Sobota”.

Władek “Włodi” Kasicki opowiedział o prostych sposobach na szybkie tworzenie scenariuszy do sesji. Uczestników może nie było dużo, ale za to chętnie przystąpili do warsztatów, które potem wspólnie poprowadziliśmy.

Z pięciu dowolnych słów w 10 min mieliśmy ułożyć pomysły na sesyjny scenariusz/prolog do przygody.
Efekty okazały się niezwykle ciekawe, inspirujące, a przede wszystkim zupełnie różne.

Słowa, które otrzymałam, szybko znalazły swoje należne miejsce we wprowadzeniu do jednostrzała, którego główną osią miałoby być przetrwanie w centrum handlowym pełnym zombie.

Banan, tunel, pająk, nakrętka i kij do golfa – no to jedziemy!

Zachodzące słońce. Ogromna pomarańczowa kula wznosząca się na tle pastelowego nieba nad olbrzymim centrum handlowym. Cisza, tańczące nad brudną ulicą drobinki kurzu przeplatały się ze spadającymi z drzew pożółkłymi liśćmi. Kilka motocykli ciasno ustawionych w rządku na parkingu przed wejściem tak jakby czekało na nienadchodzących właścicieli. Świszczący wiatr, wszędzie pustki.


Przerywane światło brzęczących żarówek ledwie rozjaśniało wnętrze wielkiego sklepu. Z brudnej plamy na suficie powoli spadały krople jasnożółtej cieczy. Nieprzyjemny metaliczny zapach unosił się w dusznym pomieszczeniu. 

Miarowe kapanie kropel stawało się coraz bardziej drażniące. W oddali na podłodze w długim rozwidlającym się korytarzu leżała ciemna postać. Żarówki mrowiły, niechybnie zwiastując swój bliski koniec. Stróżki brunatnej cieczy niespiesznie wypływały z leżącego na posadzce mężczyzny. Wnętrzności wystające z wybebeszonego żołądka tworzyły chaotyczną czerwoną mozaikę odznaczającą się na jasnych kafelkach. Rozerwane tunele w obu uszach wyraźnie wskazywały na ostry garnitur zębów, który bezlitośnie wbił się w ciało ofiary i poszarpał je niemalże na strzępy.


Głośne szczękanie zębów mężczyzny skulonego pod wybitą szybą witryny sklepu ze sprzętem golfowym akompaniowało mrowieniu żarówek. Barczysty motocyklista w skórzanej czarnej kamizelce przypominał teraz przeszytego strachem małego chłopca, który zgubił drogę do domu. Zaciskając pięści na kiju golfowym, rozglądał się nerwowo i bacznie obserwował pożarte ciało swego kompana. Ogromny pająk wytatuowany na prawym ramieniu lśnił od spływających strużek potu. 


Zgrzyt, głuchy dźwięk pękających żarówek. Ciemność. Światło. Z warzywniaka na rogu korytarza dochodziły hałasy tłuczonego szkła. Przekrzywiony szyld z żółtym bananem oberwał się od framugi, uderzając w połamane metalowe półki. Huk. Bite szkło. Zgrzyt. Cichy dźwięk toczącego się pośród leżących na podłodze owoców metalowego przedmiotu. Złota nakrętka powoli, niemalże tańcząc na białych kafelkach turlała się w stronę mężczyzny w kamizelce. Coraz wolniej, aż w końcu wirując kilka razy zatrzymała się z charakterystycznym brzdęknięciem. Ostatnia żarówka nie wytrzymała. Ciemność. Oni nadal są głodni…


Tak widzę scenę wprowadzającą lub jeden z głównych opisów wewnątrz centrum handlowego. Bohaterowie mogą tworzyć wspomniany wcześniej gang motocyklistów lub dotrzeć dopiero co do miasta i węszyć co się dzieje z tutejszą ludnością. Albo jeszcze inaczej… wedle uznania 🙂

Dobrego odbioru!

Graj Muzyką dziękuje za Pyrkon 2014 !

W tym roku na Pyrkonie poprowadziliśmy warsztaty, na których bawiliśmy się w układanie scen pod najróżniejsze utwory muzyczne. Pomysłów i skojarzeń padało mnóstwo, a każde – rzekłabym – z innej bajki.

Pełna sala bystrych głów, kipiących od pomysłów i energii.

A oto pyszności, które udało nam się stworzyć, słuchając wybranych trzech kawałków:

Harry Gregson Williams – Heroics

To był numer na rozpęd, prosty, szybki, epicki i przyjemny. Większość zgodnie wybrała scenę pędzących na koniach szlachetnych, dostojnie wyglądających rycerzy opuszczających ogromny zamek na wzgórzu, którego wieże lśniły w pierwszych promieniach wschodzącego słońca.

Rozgrzaliśmy łebki, nabraliśmy energii i powstały kolejne cuda, tym razem bardziej różnorodne i skomplikowane.

Dido – Honestly Ok

Ostatnim zespołem, który warto polecić pod klimat grozy jest amerykańska grupa Midnight Syndicate. Jak sami o sobie mówią – robią muzykę, która trafia prosto w wyobraźnię, często zaznaczając, że są to projekty stricte przeznaczone do wykorzystania w RPGach. Ich utwory to mieszanka różnych instrumentów i efektów dźwiękowych, tworzących atmosferę rodem z horroru. Halloween, nawiedzone miejsca, opuszczone psychiatryki – zdecydowanie motyw przewodni grupy Midnight Syndicate 🙂

Na rynku muzycznym istnieją od 1997 roku, a inspirację czerpią przede wszystkim z Kinga Diamonda, Black Sabbath, Danny'ego Elfmana, czy wytwórni gotyckich filmów Hammer.

Przed Wami najlepszy (moim zdaniem) ekstrakt z płyt MS.

Utwór Haunted Nursery z płyty Born of the Night – drugiego krążka grupy wydanego w 1998 roku.

Idąc za ciosem, postanowiłam odgrzebać i polecić zespół – King Diamond. Co prawda, chłopaki grają ostry heavy metal, ale historie zawarte w tekstach najczęściej tworzą koncepcyjną całość, opowiadającą fikcyjną lub prawdziwą mroczną legendę albo zdradzającą jakiś przerażający sekret. Nawiązań do historii i mitów (np. okresu polowania na czarownice) znajdziemy tutaj naprawdę mnóstwo.

Założyciel grupy, wokalista King Diamond od początku kariery występuje podczas koncertów w charakterystycznym makijażu, tzw. “corpse paint”, co jeszcze bardziej dodaje enigmatycznego uroku granym utworom i podsyca ich ciężki klimat.

Na warsztat wezmę trzy moje ulubione płyty Diamonda, ale zdecydowanie zachęcam do przesłuchania i przeczytania (!!) innych. Są tego warte 🙂

Od razu trzeba również zaznaczyć, że utwory nie są tylko instrumentalne, co często może być problematyczne na sesji, ponieważ rozprasza graczy i/lub MG. Ostre brzmienie nie sprzyja także utrzymaniu klimatu na sesji, ale nie zmienia to jednak faktu, że w niektórych scenach da się ten mankament obrócić w duży atut, np. wykorzystując jedynie fragmenty.

Płyta Abigail jest pierwszym albumem grupy wydanym w 1987 roku. Historia przedstawiona w utworach rozgrywa się w XIX wieku w starym dworze rodu La Fey. Główną bohaterką staje się jeszcze nienarodzona dziewczynka o imieniu Abigail, która okazuje się potężnym demonem. Zniszczona 200 lat wcześniej Abigail, odradza się ponownie w łonie Miriam La Fey. Mimo usilnych starań powstrzymania porodu przez hrabiego Johnathana (męża Miriam) oraz Miriam, Abigail opętuje matkę, która zabija męża, a potem sama ginie, wydając na świat przeklęte potomstwo. Pomysł na sesję już jest, a teraz muzyka 🙂

King Diamond – Funeral