Ag'Vezjamesz to imię, które nadał mu Mistrz. Miało budzić lęk w sercach jego wrogów. Sam na siebie jednak mówi Vezi, w jego opinii przyjemniej to miano brzmi, choć pełnego imienia nigdy się nie wyrzekł. Mistrz przygarnął go, kiedy ten był jeszcze małym chłopcem. Vezi nigdy nie znał swojego ojca (ani matki) i pierwsze parę lat życia spędził w lokalnym sierocińcu. Nie minęło wiele czasu, nim zaczął wykazywać cechy, które wyróżniały go od innych dzieci. Nietypowy kolor oczu, lekka poświata, niczym aura widoczna w ciemności, wyższa temperatura ciała, no i, oczywiście, nienaturalne zdolności spowijania swoich rąk ogniem. Prawdopodobnie gdyby Mistrz przyszedł do miasta parę tygodni później, Vezi żyłby już (o ile) poza miastem na wygnaniu, ponieważ opiekunowie i inne dzieci zaczynały się go bać.
Sam Mistrz pochodził z prastarego zakonu zabójców, który powstał pod dowództwem już dawno nie żyjącego cesarza i jego dawno nie istniejącego imperium. Jednak zakon i jego tradycje przetrwały. Należy tu podkreślić, że nie byli to skrytobójcy. Ich ideologią było przebicie się do celu zabijając wszystkich, którzy staną na drodze, tworząc przy tym tyle zniszczenia i chaosu, ile tylko się da. Pokazywało to bezpośredniość i siłę cesarza, i wzbudzało strach w jego przeciwnikach. Motto mnichów brzmiało następująco:

“Są dwie drogi pozostania nierozpoznanym – przekraść się lub nie pozostawić żadnego świadka przy życiu. A to pierwsze jest dla tchórzy.”

Dość rzec, że życie Veziego składało się głównie z treningów, rytuałów i testów. To pierwsze towarzyszyło mu każdego dnia. Mistrz chciał w nim wyrobić żelazną dyscyplinę. To drugie miało pomóc mu zrozumieć ideę zakonu. To trzecie opierało się głównie na zabijaniu niewinnych.
Na początku Vezi nie miał z tym problemu – ludzie i tak traktowali go jak potwora i zwykle to oni zaczynali bójki. Mimo całej tej filozofii, nie można było powiedzieć, że zabijali tylko po to, by zabijać. Mistrz nigdy się do tego nie przyznawał, ale Vezi kilkukrotnie widział, jak przeszukiwał ciała wrogów. Dziwnym też trafem częściej atakowali osady przy traktach handlowych czy karawany kupieckie. Kolejne fragmenty układanki wskakiwały na swoje miejsce, a w młodym adepcie zakonnych sztuk powoli wzbierał sprzeciw.
W pewnym momencie czara się przelała. Vezi miał dość i postanowił uciec od Mistrza. Chciał spróbować innego życia, nie chciał żyć z poczuciem, że jest tylko narzędziem w rękach okrutnika.
Jego podróż była długa i trudna, lecz w końcu doprowadziła go do Lasu Cieni…

Sceptyk i kpiarz, choć o dobrym sercu i artystycznej duszy. Artystycznej, bo oprócz tego, że należy do licznej rodziny złodziejaszków, tzw. „chomików”, którzy trudnią się kradzieżą i napędzaniem czarnego rynku potrzebnych i magicznych artefaktów, Pestka to utalentowana szczurza muzyk. Swój talent skrywa jednak przed rodzeństwem, zwłaszcza przed dużo starszym bratem – Ogryzkiem – który wciąż pozostaje autorytetem w sferze wykonywanego ‘zawodu’. Muzycznie jest głuchy jak pień, podobnie jak reszta rodziny, przez co Pestka ukochanego ‘fachu’ musiała uczyć się sama, podglądając co bardziej utalentowanych w mieście, w którym żyła. Nigdy nie przestała marzyć. W dzieciństwie (czyli jakieś 2 lata temu !!) skonstruowała swój pierwszy poważny instrument – grzechotkę, składającą się z muszli i pestek owoców w środku. Łatwo się domyślić, że stąd wzięło się jej imię. Grzechotanie małego instrumentu zawsze ją uspokajało. Nie rozstaje się z nim do tej pory, a pierwsza chwila po przebudzeniu w nowym miejscu obfitowała w stres i panikę spowodowaną nie tyle obcym otoczeniem, co brakiem grzechotki, która na szczęście szybko znalazła się w odległym zakamarku statuy, jak ona się tam znalazła?

Przebudzeniu… Pestka wbrew pozorom lubiła swoje życie, pełne przygód, adrenaliny i ciągłego dążenia do bycia jak Ogryzek, Osiłek, Laluś, Ogoniasty, Baryłka, Nochal, czy którekolwiek z rodzeństwa… Oni zawsze byli lepsi i lepiej przystosowani do życia w kanałach rodzinnego miasta. Można powiedzieć, że Pestka była zawsze tym najmniejszym pieskiem, takim ratlerkiem, które mimo głośnego szczeku, niewiele mógł sam zdziałać. Na szczęście zawsze była urocza i umiała przepychać się łokciami, no dobra wątłymi łapkami o delikatnych pazurkach, bo przecież muzyk nie powinien posiadać łap niczym skalny szczur. Pestka gromadziła wątpliwej wartości skarby w swojej kryjówce, na szczycie kamiennej figury. Ukochała sobie tę statuę z racji ogromnych skrzypiec, które owa trzymała przy twarzy. Marzyła, że kiedyś jej drobne łapki same złapią za struny, a z gardła wydobędzie się powalający rytmiczny pisk. Wciąż nad tym pracuje.

Wracając do Przebudzenia… Pewnego dnia Pestka zwyczajnie obudziła się w lesie, środowisku absolutnie odbiegającym od błotnistego, brudnego kanału w mieście. Tu pachnie lasem, fujka! Jest zielono i cicho. A statua ożyła, na bogów, wystarczy się przenieść daleko za miasto, a brak brudu i smrodu powodują, że nawet głaz jest w stanie oddychać? Dobra, ale to nie było śmieszne. To było traumatyczne, a jedyną ostoją w tym wszystkim jest to, że statua rzeczywiście gra na skrzypcach i posiada niezwykły muzyczny talent. Pestka trzyma się blisko swojego nowego towarzysza. Zarówno ze względu na to, że nie lubi być zdana sama na siebie, ale również dlatego, że wreszcie może robić to co kocha, i ma od kogo się uczyć!