Podczas tegorocznej ZjAva 2018 miałam przyjemność programowo zaprezentować autorski setting RPG – Zapomniana Nierzeczywistość pióra Marweła Baśniarza. System zdobył główną nagrodę w konkursie Rzut Na Inicjatywę 2014.

“Zapomniana Nierzeczywistość” to osnuty baśnią świat widziany oczami dziecka. To one grają tutaj główną rolę, a gracze mają pełne pole do popisu, aby powrócić do lat młodości i znów poczuć się dzieckiem z ogromną wyobraźnią, która tutaj naprawdę może działać cuda.

Podręcznik czyta się szybko, bowiem składa się on z niecałych 100 stron, a ilustracje natychmiast pobudzają wyobraźnię i pozwalają od razu zatopić się w baśniowym klimacie.

Gracze wcielają się w dzieci, zwane potocznie “cudakami”, które przemierzają bezkresne połacie magicznej krainy znanej jako tytułowa Nierzeczywistość. Postacie graczy wywodzą się z Ziemi, czyli rzeczywistego świata (Rzeczywistości), który znamy. Przygody, jakie jednak przyjdzie im przeżywać, rozgrywać się będą w tym drugim świecie – Nierzeczywistym – który jedynie dzieci potrafią jeszcze dostrzec i do niego się przedostać. Należy tutaj zaznaczyć, że oba te światy dopełniają się nawzajem i współistnieją.

Dorośli funkcjonują w pewnego rodzaju ramach, gdzie dobro i zło nie są oczywiste i jednoznaczne, a fantazja często rozbija się o mury zdrowego rozsądku lub braku wiary. W świecie dziecięcej imaginacji nie ma mowy o ograniczeniach. Tutaj Zło namacalnie różni się od Dobra. Dlatego też Nierzeczywistość pełna jest niebezpieczeństw i z nimi właśnie przyjdzie zmierzyć się młodym bohaterom.

Wrota do krain Nierzeczywistości stoją otworem w wielu miejscach naszego rzeczywistego świata. Granica przejść nie zawsze jest ostra i nie musi być wcale materialna. Przejście na drugą stronę może okazać się spontanicznym zdarzeniem, krótkim niczym mrugnięcie oka lub dłuższym procesem, do którego prowadzi spełnienie konkretnych warunków.

Nierzeczywistość to kraina o nieograniczonej liczbie lokacji i istot ją zamieszkujących. Poszczególne krainy Nierzeczywistości zbudowane są na bazie skojarzeń i charakterystycznych haseł, takich jak emocje, uczucia czy metafory. Opisy poszczególnych miejsc oraz stworzeń przedstawione są niezwykle obrazowo i odrobinę przerysowane, co tym lepiej oddaje atmosferę całego systemu.

Moimi zdecydowanymi faworytami są Sierociniec oraz Babel. Kraina zwana Sierocińcem zrzesza – jak nie trudno się domyślić – wszystkie zagubione i zapomniane dzieci, które już dawno utraciły możliwość powrotu do Rzeczywistości. Nad całym okropnym domostwem pieczę sprawuje okrutny Lalkarz, który pasjonuje się tworzeniem lalek na wzór dzieci.. albo i z dzieci? Możesz, drogi Mistrzu Gry, zinterpretować to jak chcesz 🙂

Babel, z kolei, to kraina zamieszkała przez Biurkoty i przypomina niekończącą się PRLowską biurokrację, której nikt nie jest w stanie ogarnąć. Dlaczego koty? A widziałeś kiedyś kota, który jakkolwiek działa wedle schematu i zgodnie z systemem?

Więcej o świecie i mechanice (która jest niezwykle prosta i opiera się na rzutach kostkami K6 i K10) możecie poczytać w mojej recenzji pod pod tym linkiem.

Ku inspiracji i pogłębianiu nastroju Zapomnianej Nierzeczywistości serdecznie polecam dzieła mistrza – Neila Gaimana, przede wszystkim: “M jak Magia”, “Ocean na Końcu Drogi” czy “Nigdziebądź”.

A muzycznie zapoznajcie się koniecznie z płytą Grimm Tales zespołu Nox Arcana oraz Derek & Brandon Fiechter's Music Store.

Dobrego czytania!